મીંકે સડાયો

ખેપિઓ હલાયો ને મીંકે સડાયો

આગ ઓકંધે હિન સિજકે લડાયો

અભ ડિસો ત લગેતો કોરો ને ધાકોર

ઇધી (૨)

(વિઇ ટપાલથી અગિયા)

         ઉન વરે રમજાન મેણું વિઠો ત કુલસુમ હમીધ ને હલિમાકે ચેં ક ઇ પ રોજા રખંધી. રોજ સંજા ટાણે આઝાન થિઇ વિઞે પો જખુ કુલસુમકે રૂડીજો ભનાયલ લીમેંજો સરભત પિરાયને રોજો ખોલાઇધો વો.હી નીમ સજો મેણો હલ્યો.

        પિંઢકે ખેંગાર જુકો વાવરે લા પૈસા ડિંધો વો સે જખુ ભેરા કરે રખેંવે.ઇનજી મનખા વિઇ ક ઇધજે ડી

 કુલસુમકે ચાંધીજા મિનાકારીવારે ઝુમરેજી ઇધી ડીણી.મડઇજી સોની ભઝારમેં તપાસ કેં, પ ઇનજે મન પસંધ નં મિલ્યા.કોક ઇનકે ચેં ક ભુજમેં વેલજી વલ્લભજી બુધભટ્ટીજો વડી ધુકાન આય ઉત તોકે પસંધ અચે એડ઼ા ઝુમરા જરૂર મિલી વેંધા ઇતરે કેંકે પ ચે વિગર ઇ ભુજ હલ્યો વ્યો.

ઇધી

       ૧૯૫૦જો વરે હલ્યોતે તડેં કિરાંચીમે કોમી રમખાણ ફાટી નિકર્યા ઇ ડીસી ડપજે માર્યો ખેંગાર જેવતજો જીવ પુડિકે બંધાઇ વ્યો.હિકડ઼ી રાતજો ઇન પિંઢજી ઘરવારી રૂડીકે ચેં

‘રૂડી હાણે હિત રોણું જોખમ ભરલ આય ઇતરે પાંકે જીં ભનેતી ટાણેસર રવાનો થિઇ વિઞણું ખપે’

‘ત કુરો કંધાસી ને કિડાં વેંધાસી…?’ચિંધાજે ચક્કરમેં પોંધે રૂડી પુછે

સંસ્કાર (૩)

(વિઇ ટપાલથી અગિયા) 

‘આઉં પેણીને આવઇસે તડેં બાઇ મુંકે વટ વ્યારે હિકડ઼ો ડીં ચ્યોં વો ક બચા થોડા થોડા પૈસા નિવગલા રખંધી વિઞ તેં મિંજા પાંજો કચ્છજો ઘર અગિયા વેંધે તોજી મરજી પે તીં સગવડવારો કરાય સગાજે ઇતરે અંઇ જુકો મુંકે પૈસા ડીંધા વા તેં મિંજા ૧૦% હી ખાતો કોલાયને તેમેં જમા કરાયાતે તેં ઉપરિંયાત મેંણો પુરો થીધે જીકી પૈસા વિતર્ધા વા સે પ હિન ખાતેમેં જમા થીંધા વા ઇ જમા થેલ હી પૈસા અંઇ.’ચિઇ વસુમતી ખિલઇ

લિખેલ ડિસ

 

માલકજા તું હી ખેલ ડિસ

કિત ભુંગા કિત મેલ ડિસ

પંજ માડ઼જી અંઇ ભેણિયું

સંસ્કાર (૨)

(છેલ્લી ટપાલથી અગિયા)

       બીંજી સિગરેટું પુરી થિઇ વિઇ તોંય બોંય કિતરીવાર સુધી ગોગેવારેજી વિઠાવા.વિપુલ ગાલ કિડાંથી ચાલુ કેંણી તેંજી પપઝડ઼મેં વો, છેવટ મુકેસ કોરા નેરિંધે વિપુલ ચેં

‘ગયે અઠવાડે ડ્રગજે ધંધેજો રાજા કે.લાલજો હેલિકોપ્ટર હેઠ ઉતરે વારો ઇ ઉતરે તેનું મોંધ કિડાંક્થી ઉડી અચેલ પુતારો હેલિકોપ્ટરજે પાંખિયેંમેં ફસજી વ્યો ને હેલિકોપ્ટર જુરી પ્યો. ઇનકે તાત્કાલિક ઇસ્પટાલમેં ખણીવ્યાતે ને ઉડાં પુજે તેનું મોંધ વાટમેં જ ઇ મરીવ્યો.હાણે ઇનજી ખુડસી ખાલી થિઇ ઇન મથે વિઠલ ઇનજે કાકાઇભામેં ઇતરા વસલા નંઇ ક ઇ રાજા થિઇ સગે..’

‘હાં..ત..?’

‘હાણેં જ તું ઉડાં અચેં ત પાં નિઢડિક પેઢી ડ્રગજે વેપારજી ખોલિયું ને પોય તું ત માડ઼ુએકે ઊંઠા ભણાયમેં ઉસ્તાધ અંઇયે…ત તું સમજેતો નં આઉં કુરો ચેલા મઙાતો…?’

‘ઇ મિડ઼ે ત ઠીક ખાટલે મોટી ખોટ મું વટે ત પાસપોર્ટ પ નાય ત ધુભઇ અચાજે કીં..?’

સંસ્કાર

           તલકસી રાતજો વિયારૂ કરે આરામસે હિંચકેતે વિઇને ઝુલધો વો.વટ વિઇને વસુમતી પાનધાની મિંજા પન ભનાયતેં.ઇન હિકડ઼ો પન તલક્સીકે ડિને બ્યો પિંઢજે ગિલાફેમેં ધબાય.

‘ખબર નાય વસુ તોજે હથમેં કુરો જાધુ આય તોજે બનાયલ પનજી મજા સજી અલગ આય,ઘણે વેરા ધોસ્તારે ભેરો ઉ વીરજી માલમજી ધોકાન તે પન ખાધેજો વારો અચે પ ઇનમેં ઇતરી મજા નતી અચે’

‘હાણે હઇયો કર તલક તોકે ખપે ત બ્યો પન ભનાય ડિંધીસે હી ખોટા મસ્કા પાલીસ કરેજી જરૂર નાય                     

લજાજો નતા હિન ઉમરમેં હી વેવલા વેડ઼ા આંકે સોભે નતા…’વસુમતી છિટકીને ચેં

‘હાં ગિનો સચ્ચી ગાલ કિઇ ત મસ્કા પાલીસ થિઇ વિઇ…?’

‘હુંધો હલો આભો પેરે ગિનો ત બારા આંટો મારે અચોં..’પો ચપ્પલ પેરીંધે વસુમતી પુછે

પ્યાસી

 

 

અભ કે નિરખી નેરેતો ટોપણસર પટ પ્યાસી;

મંઢો મેઘો કીં નં આયો ધિલમેં આય ઉધાસી

પટ સેકાજે પાપડ વાંગે જેઠજે લુખ ઓબારે;

પાંજે કુરો

સમજાયા જ નં સમજે પાંજે કુરો;

ઇનીજો ચિંધા કુલા કજે પાંજે કુરો

મુફતજો માલ ગિનધલ અતાલા;

ઇ વિઇ કિડાં

 

મુંકે કોક ત ચોતા ખરા ઇ વિઇ કિડાં

આઉં ભાટકયોસે ધરા ઇ વિઇ કિડાં

ઇ રંગીલી ને રૂપારી ધિલકે હેરે હલઇ